รักวุ่นวายของคาเงยามะ

ข้อมูลเบื้องต้น

"คา-เง-ยา-มะ!"

เด็กผู้ชายผมสีส้มตาสีน้ำตาลได้เรียกชื่อใครสักคน

"?!!"

คนผมสีดำตาสีน้ำเงินเข้มก็สดุ้งเถือก

"วันนี้ช่วยฉันซ้อมรับบอลนะ"

"ร..รู้แล้วนา!!"

"แล้วทำไมนายถึงต้องตกใจขนาดนั้นด้วยละ?"

'ฮินาตะ'ถามด้วยความสงสัย

"ก..ก็เรียกจากข้างหลังแบบไม่ได้ตั้งตัวก..ก็ต้องตกใจสิ!!!"

"แล้วทำไมนายถึงต้องพูดตะกุตะกะ?"

"ร..เรื่องของฉัน!!"

'คาเงยามะ'พูดจบก็วิ่งไป

"เฮ้!เดี๋ยวสิ!"

ฮินาตะรีบวิ่งตามไป

ใครมันจะกล้าบอกออกไปละ....เพราะฉัน....

แอบชอบนาย...

...ตั้งแต่เมื่อไรนะที่ฉันชอบฮินาตะ...

คาเงยามะนั่งคิดซ้ำไปซ้ำมา

พร้อมกับกลิ้งลูกบอล

มันทำให้ทุกคนเป็นห่วง

"คาเงยามะ...เป็นไรรึเปล่า?"

'สุงาวาระ'เข้ามาถาม

"นี้...นี้..."

"ค..ครับ!!"

"นี้ถึงขั้นเมินคำถามของคุณสุงาวาระเลยเหรอ?"

'ทานากะ'เข้ามาพร้อมทำหน้าน่ากลัว

"นี้เลิกทำหน้าอย่างนั้นได้ไหมเนี่ย?"

'ไดจิ'หรือกับตันเข้ามาว่า

"คร้บ..."

ทานากะเลิกทำหน้าน่ากลัวทันที

"ไม่เป็นไรแน่นะ?"

"ครับ"

"เห็นนั่งเงียบตั้ง5ชั่วโมงก็เลยเป็นห่วง"

"!!!"

คาเงยามะตกใจว่าตัวเองนั่งเงียบมาตั้ง5ชั่วโมง

"ฉันคิดว่านายฟื่นตัวเองนะ"

ไดจิพูด

"แหม่...ราชาไม่สบายงั้นเหรอ"

แต่คนที่ทำลายความเย็นชาก็คือ...

'สึคิชิมะ'

"นี้สึคิชิมะอย่าไปหาเรื่องเขาสิ"

"ก็...ราชาไม่ดูแลตัวเองให้ดี....มันดูน่าสมเพชยังไงไม่รู้"

ตอนนี้คาเงยามะเต็มไปด้วยหมอกอำมหิต

"จ..ใจเย็นๆก่อนนะคาเงยามะ"

แต่คนที่ทำให้คาเงยามะกลับเป็นปกติคือ...

ฮินาตะ

"งั้นนายไปพักที่ห้องพยาบาลก่อนแล้วกัน"

ไดจิออกคำสั่ง

"แต่ผม...."

"ให้ฮินาตะไปส่งแล้วกัน"

คำนั้นทำให้คาเงยามะเลิกเถียง

"เอ๋...ผมเหรอ?"

ฮินาตะชี้ไปที่ตัวเอง

"อืม..."

"เอ๋~"

ฮินาตะทำหน้าหงุดงิดแต่ก็ตกลง

พอถึงห้องพยาบาล

"ฉันส่งนายแค่นี้นะ"

ฮินาตะพูดจบแล้วก็เดินไป

แต่เดินไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงัด

เพราะคาเงยามะดึงแขนเขาไว้

"ช่วยอยู่กับฉัน...ต่อ...อีกหน่อย..ได้ไหม?"

ฮินาตะทำหน้างงก่อนแล้วคอยตอบไป

"ก็ได้..."

แล้วทั้งคู่ก็เข้ามาในห้องพยาบาล

"นายนอนก่อนสิ"

"..."

ทั้งๆที่คาเงยามะไม่ได้เป็นอะไรแต่เพราะจะได้อยู่กับฮินาตะสองต่อสอง

ก็เลยต้องเล่นตามบท

"แล้วทำไมนายถึงอยากให้ฉันอยู่ต่อละ?"

"....ก็แค่...อยากให้อยู่เฉยๆ"

"ห๊ะ~"

ฮินาตะตอนนี้มึนงงมาก

เพราะคนอย่างคาเงยามะอยากให้ตัวเองอยู่ด้วยเนี่ยนะ?

"ฮินาตะ..."

"อ..อะไรเหรอ?!"

"มานี่หน่อย"

"อะไรอะ?"

"ฉันมีเรื่องจะบอก"

"เรื่องอะไร?"

"มานี่สิเดี๋ยวบอก"

ฮินาตะงงสิ่งที่คาเงยามะทำอยู่ตอนนี้

แต่ก็เดินไปหาคาเงยามะ

"แล้วเรื่องอะไรละ?"

"เอาหูมานี่สิ"

"?"

ฮินาตะก็เอาหูไปใกล้ๆปากคาเงยามะ

"ฉัน....ชอบนาย..."

แค่คำนั้นทำให้ฮินาตะอยู่ชิดกำแพง

"ห..ห๊ะ?"

"ต้องตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ก็ต้องตกใจสิ!...หรือนาย...ล้อเล่น?"

"ห๊ะ?"

"ใช่..คนอย่างนายเนี่ยนะมาบอกชอบฉัน...เป็นไปไม่ได้"

ฮินาตะหัวเราะออกมาเพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกดี

"ฉันจะโกหกนายทำไม?"

"ก็อย่างนายเนี่ยนะ..."

"ทำไม?"

"ก็...."

"เฮ้อ....มานี่สิ"

"ทำไมอะ?!"

"เดี๋ยวฉันจะแสดงให้ดูว่าฉันไม่ได้โกหก"

"??"

ฮินาตะลองไปใกล้ๆ

"เอ๊ะ!"

อยู่ๆคาเงยามะก็เอามือมากดหัวฮินาตะ

"อุ๊บ!"

คาเงยามะจูบฮินาตะ

ฮินาตะดีดตัวออกมาทันที

"น..นายทำอะไรน่ะ?!!!"

"ก็แสดงไง"

"แสดง?"

"ว่าฉันไม่ได้โกหก"

ฮินาตะหน้าแดงที่สุดที่มนุษย์เคยมี

"แล้ว...."

"?!!!!"

"คบกับฉันได้ไหม?"

"ห๊ะะะะ!!!"

"ได้ไหมละ?"

"ก..ก..ก..ก็ได้"

ฮินาตะพูดพร้อมหันหลังให้คาเงยามะ

ตอนนี้หัวใจของคาเงยามะเหมือนดอกไม้ที่พลิกบานเต็มที่

"จริงเหรอ?!"

"ร..ร..เรื่องของนายแล้วกัน!"

รอบตัวคาเงยามะมีแต่ออร่าสดใส

"ต..แต่ฉันมีข้อแม้นะ!"

"ข้อแม้อะไร?"

"ห้ามบอกเรื่องนี้ให้คนอื่นรู้ละ!"

"อืม○w○"

ตอนนี้คาเงยามะยิ้มไม่หุม

"สัญญานะ"

"สัญญา-w-"

สุดท้ายเรื่องก็จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง

สวัสดีผู้อ่านทุกท่าน-w-(ขอเช็ดกำเดาแปป)

หวังว่าอ่านแล้วฟินทั่วหน้ากันนะ

เอาละงั้นขอตัวไปก่อนละ

บายบ๊าย~